Фариза Оңғарсынова өлеңдері

Фариза Оңғарсынқызы Оңғарсынова (5 желтоқсан 1939 жыл - 23 қаңтар 2014 жыл)- қазақ ақыны, халық жазушысы, журналист, Қазақстан Республикасы Парламенті Мәжілісінің I және II шақырылымдарының депутаты (1996 - 2004).
1939 жылы 5 желтоқсанда Гурьев (қазіргі Атырау) облысы, Новобогат ауданына қарасты Манаш ауылында туған.

Қызмет жолы
1961 жылы Гурьев мемлекеттік педагогикалық институтының тіл - әдебиет факультетін бітіріп, Балықшы ауданының Еркінқала, «Октябрьдің 40 жылдығы» қазақ орта мектептерінде мұғалім болып жұмыс істеген.
1966 – 1968 жж. Гурьев облыстық «Коммунистік еңбек» газетінің партия тұрмысы бөлімінде әдеби қызметкер міндетін атқарған.
1968 – 1970 жж. республикалық «Лениншіл жас» (қазіргі «Жас алаш») газетінің Ақтөбе, Гурьев, Орал облыстары бойынша меншікті тілшісі болып еңбек еткен.
1970 – 1978 жж. республикалық «Қазақстан пионері» (қазіргі «Ұлан») журналының бас редакторы, 1978 – 2000 жылдары «Пионер» (қазіргі «Ақ желкен») журналының бас редакторы болып істеді.
2000 – 2004 жж. ҚР мәжілісінің депутаты болды.
2014 жылдың 23 қаңтар күні Астана қаласында ұзақ сырқаттан дүниеден өтті

Өлеңдері

Абыройы Күнмен жарысқан
Ағалар
Азамат Өмірғалиға
Ақбөбек жырлары
Ақжайық
Ақ мамам
Ақын
Анама
Ананың әлдиі
Ананы жоқтау
Ананың тілегі
Анамен қоштасу
Арна
Ат мінсем, құйындатып
Әже
Әжесінің әні
Әженің жыры
Әйелге деген махаббат
Әкеме
Әке туралы ой
Ән құдіреті
Бақша - біздің үйіміз
Баланың еркелігін
Би алаңында
Білемін
Білмейсің бе, қарағым
Бір сезім жанарыңда елжіреген
Бір-ақ жайды, әйтеуір, білдім бүгін
Біреулер масаттанып табысына
Дей алмаймын "жиынның жұлдызымын"
Дүние бос қалды ғой сен кеткелі
Дүние сұлық
Жаз
Жақсылық туралы жыр
Жақсы көру
Жанарлардың жалтынан ұғысатын
Жаным - дала, көгінен бұлт арылмай...
Жаным пәк, аппақ едім
Жанымда жүрші
Жезқазған
Жеңеше
Жұрт мені қатал дейді
Жүрсем деймін көңіл шат, гүлді алаңдай
Жылдан жылға сиреуде достарым да
Екеу-ақпыз. Отырмыз тіл қатыспай
Еш нәрсеге, ешкімге алаңдамай
Кейбіреулер мені айтып етеді үлгі
Келе жатам әрі мұңды, әрі асқақ - сезсең мені
Келеді еріншек түн
Керегіп жүр жаныма басқа бір ән
Кеттің. Енді жаныма жанашыр кім
Көгалды алаң
Көрінбей кетсең, сені мен
Көңілің ауасындай тымық қырдың, бәрін де ұғып тұрдым
Күйзелу
Күнде үйге асығасың
Қадалып, іштей тамсана
Қай жерде отырса да қарлығашың
Қасаңсып кеткен кезімде
Қасиет көп адамда табынардай
Қараңғы түндердің шапағаты
Қателескен екенмін. Бір - ақ рет
Қоштасарда
Қоштасу
Құлыншағым, сөйледің! Шықты-ау тілің
Құпия ғой, құпия адам деген
Құштарлық немесе махаббатта жолы болмаған ақынның бір сәттік көңіл-күйлері
Қыз сыры
Қызбел
Қызғанып қалма, жаным, сен
Қырдағы қыс
Қыз қуу
Қызғаныш
Лүпілдей соқты жас жүрек
Мақатаев туралы жыр
Мен өзімнің жауларымды өле қал деп ешқашан қарғамаймын
Мен қорқамын
Мен оның құшағында
Мен саған сыр айтамын
Мен сонда жылап қалғам
Менің атам
Менің көгершіндерім
Мен сізді ұнатамын
Мен сені қызғанамын
Мен сені жүретінмін мақтан көріп
Мен жалындап өтемін
Мен онымен қай кезде көрісемін
Мен тағы да ғашықпын
Мынау қолым, басым мынау
Мына Жердің күшін-ай
Неге осы мен елпілдеп қуанбаймын
Оғыланды
Өзіңменен жүрегім егіз менің
Өзімді жүрегіңнің есі қылдың
Өзімді таныстыру
Өзіңді жерлеп келіп, жапа - жалғыз отырмын
Өзіңе өкпелегенім - мұңданып төккен өлеңім
Өз - өзімнен өртеніп барам жанып
Өлген ойлар
Өлең жазам өзімше данышпансып
Өнер дерті
Өтіп жатыр күндерім
Сағына түссін дедің бе
Сағынып оралар ма ем
Сандуғаш
Сен келмегенде
Сен үшін сонау алыстардағы елес ем
Сен мені түсінсеңші
Сен мені күтпе ешқашан. Алаңдама
Сен мені шынымен осы сағынбайсың ба
Сен менің жанарыма жас тұндырып
Сен қайда жүрсің
Сүйген – сұлу
Табылмай бір керім жігіт
Тәрбиеші
Телефон шыр етеді
Телефоны құрғырың үндемеді
Туған жердің топырағы
Туған ауыл
Туған жер
Ұнатып ем
Шаттық қайда, ән қайда аласұрған
Шаттану
Шыдам
Шырқайын - сазды сырнай досым қайда
Шырша