Ғазизхан Шекербеков - Қайдан ғана жолықтың

Жанарымда жас қаулап, Жалғыз қалдым көшеде. Бәрі осылай аспандап, Бәрі осылай өше ме?

Түсінер деп жыр - маржан төгіледі (төгілсе жыр, сол ғана көңіл емі). Қошқар мүйіз әжемнің теруіндей сөз тізбегі кеудемде өріледі.

Жазғытұрым қылтиған бір жауқазын, Қайдан білсін өмірдің көбін азын. Бәйтеректі күндейді жетемін деп, Жылы күнге мас болып, көрсе жазын.

Саудайы ай, сауды алмадың ау, сырқауды алып, Бір пәлеге жолықтың шырқау барып. Ала жаздай көгалды бір көрмедің, Сары жұртқа қондың ба ірге аударып?

- Дұшпаның бар ма? - дейсің, Қайдан білем... Әйтеуір, жүрген жерім - сайран кілең. Қазақтың қайсы үйіне барсам - дағы, Алдымда - ақ дастарқан, жайған

Мағжан депті біздің Бәкең баласын, Қарашығым, бүлдірген бөбек, адасым! Сұрайсың ғой: «Қайдан келдің, аға?- деп, Енді қайда жол тартып сен барасың?»