Ұры мен баласы - Сәбит Дөнентаев

ҰРЫ МЕН БАЛАСЫ - Сәбит Дөнентаев
Көз салмас ұры неге қарны ашқан соң,
Аяғын арамдыққа бір басқан соң
Жанында бір кішкене баласы бар,
Жөнелді бақша жаққа кеш батқан соң.
Ұрлықтың жақсы емесін білер бала,
Әйтсе де әке айтқан соң барма шара?
Алмаққа алма салып ойлары бар,
Қолына келе жатыр қапшық ала.
Бақшаға бір мезгілде жетті келіп,
Ұры айтты баласына тұра қала:
«Балам, сен осы арада тұр қозғалмай.
Жасырын ешбір жаққа қадам салмай,
Қалмайық қапылыста кезге түсіп,
Қарап тұр төңірекке, көзіңді алмай».
Айтқандай тұрды бала қозғалмастан,
Бақшаға таман ұры қадам басқан,
Алмадан бара сала үзіп жатыр,
Асығып алды - артына қарамастан.
Сол кезде әкесіне бала келіп,
Айтады ақырындау (дыбыс беріп):
«Не болды енді ісіміз біздің, әке?
Тұр қазір мына арада біреу көріп».
Қалтылдап өне бойы, дір - дір етіп,
Жалма - жан алма ағаштан түсе қалып,
Баладан сұрап жатыр келіп жетіп:
«Апырмау, о кім, балам, қашан керді?
Қай жермен жүріп, қайда, қалай келді?»
Жас бала сол уақытта әкесіне:
«Ол бізді көріп тұрған құдай» деді.
Білмеді не айтарын жазған ұры,
Ұялып текке қарап, тұрды құры.
Ұрыдан ұрлық кетті мұнан кейін,
Еріген кар секілді жазғытұры.
Бұл емес жаңа шыққан бір жат хабар,
(Мұндай іс әркімде бар, әрқайда бар)
Жүз жерден бала түгіл үлкен айтсын,
Хақ сөзге таупық етер жан қайда бар?