Сағынбаймын ешкімді...

Сағынбаймын ешкімді...
Таңда атып, талықсыған кеш кірді,
Кешегі өткен естелік те ескірді.
Бəріне де күз келген - ау қарашы,
Ал, маған ше?
(Сағынбаймын ешкімді...)
Сағынбаймын, селқос анау бақтарды,
Ұстап қалсам үгітілер хаттарды.
Жек көретін шығар бəлкім мезгілде...
Жыл санағыш, шекемдегі қатпарды.
Жылайсың ба?
Бұл мықтылық...
Көп күлме.
Екпін қосар жел сыбырлап екпінге.
Жə, көріктім... басқа түссе көрерсің,
Сағынбаймын, - деп алжасып кеттім бе?!
Сонау күндер... тартты жылдам табанын,
Өмір мынау түсіндірер сабағын...
Қос көлеңке... ай сығалап бұл маңда,
Жұлдыз біткен өсектейді қарағым.
Таңды атырып, талықсыған кеш кірді,
Бұл саябақ көрікті етер кескінді.
Байқайсың ба?
Бəріне күз келген - ау,
Ал, мен болсам, сағынбаймын ешкімді...
Ал, мен неге?
Насыр Махамбет