Жалғыздық дей ме...

Жалғыздық дей ме...
Жалғыздық дей ме...
Қорқа ма кімдер?
Үрки ме?
Мен болсам тіпті үйреніп қалғам бұл күйге.
Әйтсе де, құрғыр, бұл жалғыздықтың ешқашан,
Төнбесе деймін жағымсыз ешбір бұлты үйге.

Кете бер, Дүние!
Қарама артқа қайрылып,
Елітті мені жаныма жаққан жайлылық.
Үйреніп қалдым жалғыздыққа мен бүтіндей,
Қалмасам деймін ендігі содан айрылып.

Кеш мені, Дүние!
Кеше гөр мені!
Кештім де!
Өзгерте алмас тағдырды мендік ешкім де.
Мүсіркеме де,
Жұбатпай - ақ қой,
Ендігі
Адамша мен де өмір сүрейін бес күнде.

Жеңіл де емес,
Демеймін бұл сын қатты ауыр,
Жалғыздыққа мен үйреніп қаппын тәп - тәуір.
Жанымды ұқпас жандардан қашып жүргенде,
Еріксіз өзім айналдым жанға жатбауыр.

Пірінен безген мен болдым, сірә, сұр бет ер,
Адам жоқ мендік тарқатысатын бірге шер.
Сүйіп қап енді таусылмаймын да мен деген,
Сағынып кімді сарғаймаймын да құр бекер.

Кешіктің, Дүние!
Кеш енді бәрі!
Жұбатпа!
Жалғыздық мені тентіретсе де жыраққа.
Кеткені қашшан етім де соған үйреніп,
Мүсіркеуіңнің түк қажеті жоқ бірақта.
Жалғыздық дей ме...
Жалғыздық менің жолдасым,
Сабылып мынау сенделген талай сор басым.

Әйтседе...
Менің тілегім біреу:
Жалғыздық --
Екі Дүниеде ешкімге жолдас болмасын!

Санжар Ғұлама