Жарым

Мағжан Жұмабаев

Кердең - кердең жүресің сен, не таптың?
Мен айтайын - айнымайтын жар таптым.
Күндіз - түні жар қойнында жатамын,
Естімеймін уын - шуын жан - жақтың.
Қанша құшсам - дағы сусын қанбаған,
Жан жарым бар, неге керек мал маған!
Жұрттың бәрі - ақ: «Оңбаған жан!»- дей берсін,
Жан жарым бар, неге керек ар маған?!
Жарым күншіл, көз салдырмайд жан - жаққа,
Жібермейді жұмысқа да мансапқа.
Сондай ерке, оны құшып, керіліп,
Күндіз - түні күңірене бер тек жат та.
Әкем маған: «Сауда қылып, мал тап!»- дейд,
Жарым маған: «Мал деген не, тек жат!»- дейд.
Елім маған: «Елге еңбек қыл!»- дегенде,
Жарым маған: «Жатқан адам бекзат!»- дейд.
Жар айтқан соң, жаннан жақын көрген жар,
Жардың тілін алмауға не дәтім бар?!
Тілін алдым - үйден, елден айрылдым,
Бірі де жоқ - мал да, ел де, намыс, ар.
Жар жат дейді, жатамын да жатамын,
Mac адамдай бос ойға ылғи батамын.
Ашылғанда ұйқыдан көз, бар ісім -
Қылжалаңдап, жоқты - барды шатамын.
Әрине, енді мені мақтар пенде жоқ,
«Жап - жақсы еді, жар аздырды - ау!»- дейді көп.
Жұрт сөзі не? Жан жарымның қойнында
Жата берем: «Жаным, жаным, жарым!»- деп.
Бұл жарым кім? Тапшы қәне.- «Денсаулық?»
Сен дейсің ғой: «Алма бетті, ақ жаулық...»
Жоқ, жолдасым, адасасың, айтайын:
Жарым менің - аты шулы жалқаулық!