Заманымыздың ақыны
Өлеңдер
Мағжан Жұмабаев
«Терезеге қараймын,
Қарындашты жалаймын.
Келтірем деп өлшеуге,
Сөздерді іштен санаймын.
Басқаға мойын бұрмаймын,
Бітірмей жазып, тұрмаймын.
He керек, жұрт сезбейді,-
Ақырын Феттен ұрлаймын».
«Терезеге қараймын,
Қарындашты жалаймын.
Келтірем деп өлшеуге,
Сөздерді іштен санаймын.
Басқаға мойын бұрмаймын,
Бітірмей жазып, тұрмаймын.
He керек, жұрт сезбейді,-
Ақырын Феттен ұрлаймын».
Жолатпайды жанына
Күрік болып сұр тауық, Басып шықты балапан Көріп қалам бір ауық, Оларды мен даладан.
Хал мүшкіл, қалқам
Керемет кезде тусақ та, Керемет шақта тұрсақ та, Білдірмей іштен тынсақ та, Біздің хал мүшкіл бұл шақта.
Айрылдым сенен, жан сәулем
Айрылдым сенен, жан сәулем, Көруге енді жоқ үміт. Бірақ соңғы сөздерің Кетпейді естен боп ұмыт.
Сырық мойын, біз мұрын
Сырық мойын, біз мұрын, Шіркін, тұздай көзіңіз. Қыт-қытындай тауықтың Құйылып тұр сөзіңіз.
Жәмила
Жәмила! Мұнша неге жүдедің? Бетінде тамшы қан жоқ қой. Жаралы ма жүрегің? Тегінде, терең зар көп қой!