Жүйрік

Қадыр Мырза Әли

Жүйрік
Жұлдыздай ағып түскен түрме - түнде
Жүйрік - ай жүйтки білген сүйретілмей!
Заулауын зымырандай
Тегістікке
Тұяғы бірде тисе,
Бірде тимей!
Ақ көбік ақтарылған езуін - ай!
Өзі – ат,
Өзі – қыран,
Өзі – құмай.
Сірә, оған шабудан да самғау жеңіл,
Сірә, оған қалудан да озу оңай!
Арғымақ алар болар бұрын бәйгі,
Алдында ор жатса да бұрылмайды.
Ұшқын - тер шашыраса,
Бауырында
Жұмыр жер шарқайрақтай зырылдайды.
Тұяғы тиген таста ол қалардай,
Тосқауыл арқан көрсе, тоқталар ма - ай!
Аңыздан шыға келген бір арғымақ
Аңызға сүңгіп қазір жоқ болардай.
Қас жүйрік қайтушы еді ақырынды,
Келеке қылып жабы пақырыңды,
Қас қағым уақыт сайын
Тұяғымен
Түйдектеп лақтырды шақырымды.
Жүлде иесі ат тілеуін тұрса тілеп,
Жоқ па деп басқа тілек ұрсатын ем.
Шіркін - ай, татымайды екен ғой жыл
Жүйріктің ағып өткен бір сәтіне!
Бақса жұрт осындай ат бағып көрсін!
Ойбай - ау,
Арқаң қозбай неғып тұрсың?!
Оқ бойы озып шауып бара жатқан
Ат емес,
Ала құйын шабыт дерсің!
Ақ көбік ақтарылған езуін - ай!
Өзі – ат,
Өзі – қыран,
Өзі – құмай.
Жүйрікке шабудан да самғау жеңіл,
Жүйрікке қалудан да озу оңай!