Жыл басы – қарлығаш - Сәкен Сейфуллин

Жыл басы – қарлығаш
Өліп жатқан жер жүзіне
Жаз келген соң жан кірді.
Ойда, қырда жап - жасыл боп,
Жасарып жер жаңғырды.

Жасыл жерге гүлден өрнек
Неше түрлі сән кірді.
Торғын көктен көк ала бұлт
Төкті гауһар жаңбырды.

Сұлап жатқан үнсіз жерге
Тіршілік, «шу» даң кірді.
Тау мен орман, шалқар көлге
Шаттық күй мен ән кірді...

Күн күлімдеп жылы деммен
Ұлы ананы бұлайды.
Жұпар бүркіп, жібек желмен
Кең денесін сылайды.

Жан - жануар ұлы анасы –
Төсі сүтті қара жер,
Жас босанып бұланады
Төсін ашып ағып тер.

Жер – ұлы ана, буы – демі.
Жадырайды көсіле.
Еңбекші жан уыз еміп
Өрмелейді төсіне.

Жан иесі тірілісті
Шат боп еңбек тұрмысқа.
Жандарды қылған істі
Қалың ісші құмырсқа.

Міне, шат боп сымпылдасып
Қарлығаштар зырлайды.
Ойды кезіп, қырдан асып,
Жаздың жырын жырлайды:

Көркем тұрмыс жылдың құсы
Ер, екпінді қарлығаш,
Болсын күйлі қылған ісі,
Жырла жазды жарлыға!
1927 жыл.