Жауынгердің жыры
Өлеңдер
Мағжан Жұмабаев
Желе бер, жаным Қаракөк,
Желкілде желмен, айдарым!
Қолымда найза көк болат -
Ерлігіме айғағым.
Ұлт дегенде көпіріп,
Жарайсың, қаным, қайнадың,
Ұлтымнан мен садаға,
Бекіндім, басты байладым.
Көктегі кәрі Күн куә -
Ежелден жаудан таймадым.
Қорқыныш емес нажағай,
Нажағай - өзім, жайнадым.
Білгенін енді істесін,
Өлімменен ойнадым.
Желе бер, жаным Қаракөк,
Желкілде желмен, айдарым.
Қазам жетсе майданда,
Басымда найзам - сайғағым.
Қайратты, қайтпас жан досым -
Ерлігіме айғағым.
Желе бер, жаным Қаракөк,
Желкілде желмен, айдарым!
Желе бер, жаным Қаракөк,
Желкілде желмен, айдарым!
Қолымда найза көк болат -
Ерлігіме айғағым.
Ұлт дегенде көпіріп,
Жарайсың, қаным, қайнадың,
Ұлтымнан мен садаға,
Бекіндім, басты байладым.
Көктегі кәрі Күн куә -
Ежелден жаудан таймадым.
Қорқыныш емес нажағай,
Нажағай - өзім, жайнадым.
Білгенін енді істесін,
Өлімменен ойнадым.
Желе бер, жаным Қаракөк,
Желкілде желмен, айдарым.
Қазам жетсе майданда,
Басымда найзам - сайғағым.
Қайратты, қайтпас жан досым -
Ерлігіме айғағым.
Желе бер, жаным Қаракөк,
Желкілде желмен, айдарым!
Күзгі жаңбыр
Қоңырқай күздің аспаны Бүркенді бұлтты қап - қара. Нажағай ойнай бастады – Маңайда, алыс жақта да.
Шығар
Құздағы қар кетті дейміз, Ол - көктем келгені шығар. Нажағай жарқ етті дейміз, Ол — оның өлгені шығар.
Оралу
Нақ төрінен мәңгі итжығыс түсіп жатқан майданның, Жігеріңмен көктеп өтіп, Ұлт мүддесін шекпен етіп, Төбең бір сәт көкке жетіп Өз өлкеңе ескерткіш боп
Еш нәрсенің керегі жоқ
Еш нәрсенің керегі жоқ! Керегі жоқ, шаршадым! Басымда ұйып тұрып алды әлемдегі бар сағым, Өніп - өскен топырағыма апарыңдар,
Мешіт һәм абақты
Б а л a: Әкетай, мынау не үй ұзын мойын, Тым ірі, ұлық ұстап тұрған бойын? Басына шыққан адам білер еді - ау Сырын айтпас қаракөк көктің ойын.
He жетпейді?
- He жетпейді? Құлпырған маңайың гүл,- деп маған, Ырза болмай, ағайын жүр. Жаным барда, бойымда қаным барда, Жырымнан жан ашуын алайын бір.