Жолда

Жолда.
Аспан ашық.
Мен жолда мұң көшімен,
Еселі үлес алардай мұң көшінен...
Ақ бұлттың ақ ұлпасы үлбіреп тұр,
Бір жарық сығырайды бұлт жүзінен.
Жыр бұрымын суырып қалам өрді,
Күз келіп ап жайлады дала, жерді.
Анадайдан көрініп біз тұрған маң,
Сонау шақта елес боп қала берді...
...Қабырғасы қақырап қасаң күннің,
Жанарыма жабығып жас алдырдым.
Көлегейлеп, көмкеріп, көме салдым,
Елесін көлбеп келген мазаң күннің.
Сол шақтың сұсы басым, жүзі сынық,
Жігерімнің оны емес, жүзі сынып.
Жүрек байғұс жылуын жайып әлек,
Ал, пешенем қолыма мұз ұсынып...
Ойға баттым...
Жолымның сорын аршып,
Өмір дыбыс бермейді жағын ашып.
Долы дауыл гүлімді шаша салған,
Үптеп күткен үміттің мәнін басып.
Тағдыр жүгін өзімше таразылап,
Алақұрақ көңілім - қарақұрақ.
Бір қарасам қалыпты күн еңкейіп,
Шыңға шықпай келеді сана құлап.
Толық күннің сезінбей толықтығын,
Тұнып кетті тереңге ғаріп сырым.
Сары күзден бөлініп, үйге кірдім,
Келдің бе,
Өлең деген жарықтығым?!

Авторы: Тамаша Қойшыбайтегі Омарқызы